Zbigniew Bujak – życiorys opozycjonisty
Początki w KOR i niezależnej prasie
Zbigniew Bujak, urodzony 29 listopada 1954 roku w Łopusznie, już od młodych lat wykazywał zaangażowanie w sprawy społeczne. Po ukończeniu Technikum Elektroenergetycznego w Żyrardowie i studiów politologicznych na Uniwersytecie Warszawskim, jego droga zawodowa wiodła przez Polfa Grodzisk Mazowiecki i Zakłady Mechaniczne Ursus w Warszawie. To właśnie praca w Ursusie stała się punktem zwrotnym, gdzie włączył się w działalność opozycyjną. Jako współpracownik Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”, aktywnie uczestniczył w kolportażu niezależnych wydawnictw, będąc jednym z filarów prasy podziemnej w trudnych czasach PRL-u. Jego zaangażowanie nie ograniczało się jedynie do dystrybucji, ale obejmowało również aktywne wspieranie ruchu demokratycznego.
Rola w NSZZ „Solidarność” i podziemiu
Szczególnie doniosłą rolę Zbigniew Bujak odegrał w tworzeniu i rozwoju Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Był współzałożycielem „Solidarności” w Zakładach Mechanicznych Ursus, a jego zaangażowanie szybko przyniosło mu znaczącą pozycję w strukturach związku. Jako członek Prezydium Komisji Krajowej, a następnie przewodniczący Regionalnej Komisji Wykonawczej Regionu Mazowsze, stał się jednym z kluczowych liderów ruchu. Po wprowadzeniu stanu wojennego w 1981 roku, Zbigniew Bujak stał się jednym z najdłużej ukrywających się działaczy opozycji. Jego działalność w podziemiu, mimo ciągłego zagrożenia aresztowaniem, była kontynuacją walki o wolność i prawa obywatelskie. Po długim okresie ukrywania, został aresztowany w maju 1986 roku, jednak już we wrześniu tego samego roku został zwolniony na mocy amnestii, co pozwoliło mu na dalszą aktywność publiczną.
Przełomowe momenty w karierze Zbigniewa Bujaka
Udział w Okrągłym Stole
Zbigniew Bujak był kluczową postacią w procesie pokojowego przejścia od systemu komunistycznego do demokracji w Polsce. Jego udział w obradach Okrągłego Stołu w 1989 roku miał fundamentalne znaczenie. Jako członek zespołu ds. reform politycznych oraz zespołu ds. gospodarki i polityki społecznej, aktywnie uczestniczył w negocjacjach, które doprowadziły do historycznych zmian. Jego doświadczenie jako lidera „Solidarności” i człowieka głęboko zaangażowanego w sprawy społeczne pozwoliło mu na wypracowanie kompromisów, które otworzyły drogę do demokratycznych przemian. Udział w Okrągłym Stole był dowodem jego dojrzałości politycznej i strategicznego myślenia w kluczowym momencie dla historii Polski.
Wybory 4 czerwca ’89 – „Wielki, radosny i szczęśliwy dzień”
Wybory parlamentarne 4 czerwca 1989 roku stały się symbolem triumfu „Solidarności” i początkiem końca komunizmu w Polsce. Zbigniew Bujak, jako jeden z liderów opozycji, odegrał znaczącą rolę w kampanii wyborczej i mobilizacji społeczeństwa. Po ogłoszeniu wyników, które przyniosły miażdżące zwycięstwo Komitetowi Obywatelskiemu „Solidarność”, podzielił się swoimi emocjami, określając ten dzień jako „wielki, radosny i szczęśliwy dzień”. Było to zwieńczenie lat walki o wolność i demokrację, moment, w którym nadzieje milionów Polaków zaczęły się spełniać. Sukces wyborczy otworzył nowy rozdział w historii kraju i umocnił pozycję Zbigniewa Bujaka jako jednego z najważniejszych polityków transformacji ustrojowej.
Działalność polityczna po 1989 roku
Zakładanie partii politycznych: ROAD, RDS, Unia Pracy
Po przełomie 1989 roku Zbigniew Bujak kontynuował swoją aktywność polityczną, angażując się w tworzenie nowych struktur demokratycznych. Był współzałożycielem Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna (ROAD), formacji, która miała integrować środowiska postsolidarnościowe i tworzyć fundamenty demokratycznej Polski. Następnie założył Ruch Demokratyczno-Społeczny (RDS) i stanął na jego czele, kontynuując swoją misję budowania silnej sceny politycznej opartej na wartościach demokratycznych i obywatelskich. Jego zaangażowanie w tworzenie partii politycznych, a później w prace nad scaleniem różnych nurtów postsolidarnościowych w Unii Pracy, świadczy o jego determinacji w kształtowaniu nowej rzeczywistości politycznej kraju.
Poseł na Sejm i współprzewodniczący Unii Pracy
Zbigniew Bujak zdobył mandat poselski na Sejm I i II kadencji w latach 1991–1997, reprezentując najpierw Ruch Demokratyczno-Społeczny, a następnie Unię Pracy. Jako parlamentarzysta aktywnie uczestniczył w pracach legislacyjnych, wnosząc swój wkład w budowanie fundamentów prawnych III Rzeczypospolitej. Jego działalność w Sejmie była kontynuacją zaangażowania na rzecz rozwoju demokratycznego państwa. Był również jednym z trzech współprzewodniczących Unii Pracy, co świadczyło o jego silnej pozycji w ugrupowaniu i zdolnościach przywódczych. W tym okresie aktywnie działał na rzecz rozwoju wolnego rynku i reform społecznych.
Prezes Głównego Urzędu Ceł i dalsza kariera
Po zakończeniu kadencji poselskich, Zbigniew Bujak podjął nowe wyzwania zawodowe, obejmując w latach 1999–2001 funkcję prezesa Głównego Urzędu Ceł. Kierowanie tak ważną instytucją było dowodem zaufania do jego kompetencji i doświadczenia menedżerskiego. Następnie angażował się w różne inicjatywy polityczne i społeczne, a w 2002 roku kandydował na prezydenta m.st. Warszawy. Jego kariera po 1989 roku pokazuje, że mimo odejścia od bezpośredniego przywództwa w partii, nadal pozostawał aktywny na rzecz rozwoju Polski, angażując się w różne obszary życia publicznego.
Książki i refleksje Zbigniewa Bujaka
„Przepraszam za Solidarność” – wywiad rzeka
Zbigniew Bujak, jako jeden z kluczowych świadków i uczestników burzliwych wydarzeń w historii Polski, podzielił się swoimi wspomnieniami i refleksjami w książce „Przepraszam za Solidarność”. Jest to wywiad rzeka przeprowadzony z Januszem Rolickim, w którym autor odsłania kulisy swojej działalności opozycyjnej, rolę w „Solidarności” oraz przemyślenia dotyczące transformacji ustrojowej. Książka stanowi cenne źródło wiedzy o tamtych czasach, przedstawiając perspektywę jednego z najważniejszych liderów tamtego okresu. Jest to nie tylko zapis historii, ale również głęboka refleksja nad wyzwaniami i sukcesami drogi od PRL do demokratycznej Polski. Bujak jest również autorem książki „Konstytucja starsza niż myślisz”.
Dodaj komentarz